Büyüdükçe anlıyorum ki benim için özgürleşmek yalnızlaşmaktan geçiyor. 

Ya da yalnızlığı kabul etmekten.

Ya da genel olarak ‘kabul etmek’ten, herhangi bir şeyi, savaşmaktan yorulduğun.

‘Evet öyle oldu, n’apalım yani, sıradaki?’ diyebilmekten, ya da önümüzdeki maçlara bakabilmekten. Önümüze bakabilmekten. İlle de önüne bakmasan bile, illa ki geriye bakmamaktan geçiyor özgürleşmek. Ruhu yormamak lazım fazla. ‘Hayat kısa, kuşlar uçuyor’, ne de doğru demiş Cemal’im Süreya.